چه خوب است که وقتی در کوچه و خیابان راه میروی ، در مترو روی صندلی نشسته ای و آدمهای مختلفی

  همسفر تو هستند ، کسی تو را نمیشناسد ، کسی تو را نمی فهمد . چقدر آرام می شوی وقتی در چشم

 غریبه هایی می نگری که هر چند سردند ، هر چند تو را نمی بینند ولی لااقل شماتت و سرزنشی هم در آنها

  نیست که حال تو را خراب کند . هیچ قضاوت ناعادلانه ای را نثارت نمی کنند . چه خوب که گاهی نادیده

  گرفته می شوی .

  آدمها در خیابان چون سایه هایی از کنارت می گذرند بدون لحظه ای درنگ ، بدون هیچگونه اعتنایی .

  آری می شود این همه بی توجهی را به فال نیک گرفت وقتی دوستان و آشنایان از هر طرف خنجر

  بی وفاییشان را در وجودت فرو کرده اند . وقتی تهمت ها و طعنه ها و سرزنشهایشان تو را به ورطه ی

  نابودی کشانده است. آن وقت است که رها میشوی در میان سایه های خیابونی و شادمان از بی توجهیشان...!

  

نوشته شده در پنج شنبه 92/5/10ساعت 6:2 عصر توسط زهره نظرات ( ) | |